Dla większości produktów istnieją w polskim prawie przepisy, które określają wymagania bezpieczeństwa. Są to na przykład zabawki, żywność, kosmetyki itp. Do wszystkich innych wyrobów, dla których brak jest szczegółowych regulacji – przykładem mogą być zapalniczki, łóżeczka dla dzieci, meble czy świeczki – stosuje się Ustawa z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229, poz. 2275 oraz z 2007 r. Nr 35, poz. 215).

Nakłada ona na producenta szereg obowiązków – przede wszystkim nakazuje wprowadzać na rynek wyłącznie produkty bezpieczne. Wyrób nie powinien stwarzać zagrożenia, gdy używany jest zarówno w sposób typowy (zgodny z przeznaczeniem), jak i inny, lecz dający się przewidzieć. Nie zawsze możliwe jest całkowite wyeliminowanie ryzyka – dlatego ustawa dopuszcza wystąpienie znikomego zagrożenia, czyli takiego, które da się pogodzić z zwykłym używaniem rzeczy i uwzględniającego wysoki poziom wymagań dotyczących ochrony życia i zdrowia ludzkiego.

 Oceniając bezpieczeństwo produktu, bierze się pod uwagę:

• cechy – w tym jego skład, opakowanie, instrukcję montażu, instalacji i konserwacji,

• oddziaływanie na inne wyroby,

• wygląd – oznakowanie, ostrzeżenia i instrukcje dotyczące użytkowania,

• kategorie konsumentów narażonych na niebezpieczeństwo w związku z jego używaniem.

Producent wprowadzający produkt na rynek polski jest zobowiązany dostarczać konsumentom informacje w języku polskim, umożliwiające im ocenę zagrożeń oraz przeciwdziałanie im. Do jego obowiązków należy również:

• umieszczanie na produktach swojej nazwy i adresu,

• przeprowadzanie badań próbek produktów, analizowanie skarg konsumentów oraz – jeśli to potrzebne – prowadzenie ich rejestru i informowanie dystrybutorów o prowadzonych przez siebie działaniach.

Producenci i dystrybutorzy powinni być również świadomi obowiązku powiadomienia Prezesa UOKiK, gdy dowiedzą się, że wprowadzili na rynek produkty niebezpieczne.

Definicja producenta w ustawie jest bardzo szeroka. Wszystko po to, by uniknąć problemów z produktami, za które nikt nie chce wziąć odpowiedzialności. Producentem jest zatem nie tylko ten, kto wytwarza towar, ale każdy kto występuje jako wytwórca, firmując produkt swoim nazwiskiem, znakiem towarowym, nazwą itp. Zostanie za niego uznana również osoba dokonująca naprawy lub regeneracji towaru. Gdy producent nie prowadzi działalności w UE, odpowiedzialność taką jak on będzie ponosił jego przedstawiciel lub importer produktu.

Natomiast dystrybutor to każdy, kto pośredniczy w drodze produktu od wytwórcy do konsumenta. Cechą różniącą go od producenta jest to, że jego działalność nie wpływa na właściwości towaru związane z bezpieczeństwem.

Ustawa ma zastosowanie do przedsiębiorców wprowadzających produkty na rynek zarówno odpłatnie jak i nieodpłatnie. Dystrybutorem jest więc zarówno sprzedawca lub hurtownik, jak i – na przykład – wydawca dołączający upominek do czasopisma.

W trakcie kontroli Inspekcja Handlowa zabezpiecza tylko 3 sztuki produktów, wobec których istnieje prawdopodobieństwo, że nie są bezpieczne.

Ustawa określa również wymogi wobec dokumentu, który ma być dowodem w postępowaniu w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów. Jednym z nich jest obowiązek tłumaczenia na język polski dokumentu sporządzonego w języku obcym.

Przedsiębiorcy, którzy nie przestrzegają wymagań określonych w ustawie, narażają się na surowe sankcje. Grożą one zarówno za wprowadzanie na rynek produktów niebezpiecznych, jak i niewykonywanie obowiązków nałożonych przez Prezesa UOKiK. Na karę pieniężną w wysokości do 100 tyś. zł. naraża się również przedsiębiorca, który wprowadza na rynek produkty umieszczone już w Rejestrze produktów niebezpiecznych.

Kary nakłada Prezes UOKiK w drodze decyzji administracyjnej. Ich egzekucja następuje w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Środki finansowe pochodzące z kar pieniężnych stanowią dochód budżetu państwa.