Pytania i odpowiedzi

Jest to spór między konsumentem a przedsiębiorcą wynikający z zawartej między nimi umowy. Jeżeli sprzedawca, usługodawca lub gwarant odmawiają uznania reklamacji konsumenta, który jest pewny swej racji, mamy do czynienia ze sporem konsumenckim.

Warto przypomnieć tu definicję konsumenta ― jest nim osoba fizyczna dokonująca czynności prawnej z przedsiębiorcą, w celu niezwiązanym z jej działalnością gospodarczą lub zawodową. Uznanie tego statusu ma istotne znaczenie prawne, ponieważ od tego zależy, jakie przepisy zostaną zastosowane do oceny całej transakcji i powstałego na jej tle sporu.

Art. 4 ust.1 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Art. 22¹ kodeksu cywilnego

Jeżeli przedsiębiorca nie zgadza się z roszczeniem konsumenta i odmawia uznania reklamacji, a konsument nie chce przenosić tego sporu na drogę sądową, może skorzystać z innych sposobów wyjścia z konfliktu.

Za zgodą obydwu stron neutralna osoba trzecia (niezależna instytucja) ― np. mediator, koncyliator albo arbiter ― pośredniczy wówczas w kontaktach między przedsiębiorcą a konsumentem i:

• umożliwia zbliżenie stanowisk stron (np. poprzez mediację),

lub

• proponuje rozwiązanie sporu (np. przez koncyliację),

lub

• rozstrzyga spór między nimi i narzuca rozwiązanie (np. w ramach arbitrażu).

Art. 3 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Sposoby te znane są również jako metody ADR. Skrót ten pochodzi od angielskiego sformułowania Alternative Dispute Resolution i oznacza alternatywne w stosunku do postępowania sądowego sposoby rozwiązywania sporów. W porównaniu z nim są zwykle tańsze, szybsze i prostsze.

Metody rozwiązywania sporów bez udziału sądu to:

• umożliwienie zbliżenia stanowisk stron, np. poprzez mediację;
• zaproponowanie rozwiązania sporu, np. poprzez koncyliację;
• rozstrzygnięcie sporu i narzucenie stronom jego rozwiązania, np. w ramach arbitrażu (sąd polubowny).

 Art. 3 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Mediacja to sposób dojścia do porozumienia pomiędzy zwaśnionymi stronami przy pomocy neutralnej osoby trzeciej ― mediatora. Strony samodzielnie wypracowują ugodowe, najkorzystniejsze dla nich rozwiązanie. Wybrany przez nich mediator jedynie ułatwia kontakt i wspiera ich w komunikacji ― nie ustala kto ma rację i nie narzuca własnych rozwiązań.

Art. 183¹-183¹⁵ kodeksu postępowania cywilnego

W przypadku koncyliacji, pomoc neutralnej osoby trzeciej polega na zapoznaniu się z problemem, a następnie zaproponowaniu konkretnego sposobu rozwiązania sporu. Strony mają prawo nie zgodzić się z tą propozycją lub nie zastosować się do niej.

W postępowaniu sądu polubownego natomiast dochodzi do rozstrzygnięcia sporu przez arbitra lub kilku arbitrów ― mała jest aktywność stron w wypracowaniu rozwiązania. Wydawany jest wyrok, przyznający rację jednej ze stron i mający taką samą moc prawną, jak wyrok sądu powszechnego. Strony mają obowiązek poddania się temu rozstrzygnięciu.

Art. 1154-1217 kodeksu postępowania cywilnego

Tabela. Porównanie mediacji i arbitrażu

¹ Ugoda zawarta przed mediatorem, po jej zatwierdzeniu przez sąd, ma moc prawną ugody zawartej przed sądem, a ugoda zawarta przed mediatorem, którą zatwierdzono przez nadanie jej klauzuli wykonalności, jest tytułem wykonawczym.

System pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich ― wprowadzony ustawą o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich ― opiera się na podejściu mieszanym, co oznacza, że obok siebie działają zarówno podmioty publiczne, jak i niepubliczne. Podmioty te zajmują się rozwiązywaniem sporów typowych dla danego sektora gospodarki, dla którego zostały utworzone. Natomiast jeżeli w jakimś sektorze nie utworzono podmiotu uprawnionego do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, to właściwy dla niego będzie podmiot o charakterze horyzontalnym, tj. Inspekcja Handlowa. Zapewnia to tzw. pełne pokrycie sektorowe - każdy spór konsumencki może być rozwiązany przez właściwy, wyspecjalizowany podmiot.

Model ten w dużym stopniu bazuje na już funkcjonujących rozwiązaniach, które sprawdzają się w praktyce, ale jest jednocześnie otwarty na powstawanie nowych podmiotów.

System pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich obejmuje:

a) niepubliczne sektorowe podmioty utworzone przez przedsiębiorców z danej branży (funkcjonujące obecnie lub nowo powstałe). Przykładem jest Arbiter Bankowy, podmiot utworzony przez Związek Banków Polskich.

b) publiczne sektorowe podmioty utworzone przy lub w strukturze organów publicznych. Przykładami są:

• Koordynator do spraw negocjacji działający przy Prezesie Urzędu Regulacji Energetyki, zajmujący się rozwiązywaniem sporów z branży energetycznej pomiędzy konsumentami lub prosumentami będącymi konsumentami a przedsiębiorstwami energetycznymi. Postępowanie rozpoczyna się na wniosek konsumenta lub prosumenta będącego konsumentem.

Art. 49 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

• Rzecznik Praw Pasażera Kolei działający przy Prezesie Urzędu Transportu Kolejowego, zajmujący się rozwiązywaniem sporów z branży transportu kolejowego pomiędzy pasażerem a sprzedawcą biletów, operatorem turystycznym, przewoźnikiem kolejowym, zarządcą infrastruktury kolejowej, właścicielem dworca bądź zarządzającym dworcem. Postępowanie rozpoczyna się na wniosek pasażera. Pasażer jest pojęciem szerszym niż konsument ― może być nim bowiem również pracownik w delegacji służbowej.

Art. 51 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

• Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, zajmujący się sporami pomiędzy:

- konsumentami a dostawcami publicznych usług telekomunikacyjnych. Postępowanie rozpoczyna się na wniosek konsumenta albo z urzędu, jeżeli wymaga tego ochrona interesu konsumenta.

- nadawcami albo adresatami a operatorami pocztowymi. Postępowanie rozpoczyna się na wniosek adresata albo nadawcy albo z urzędu, jeżeli wymaga tego ochrona interesu konsumenta.

Art. 52 i art. 56 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

• Sąd Polubowny przy Komisji Nadzoru Finansowego, zajmujący się sporami pomiędzy usługodawcami rynku finansowego a ich odbiorcami, w tym konsumentami. W ramach sądu polubownego działa centrum arbitrażu i centrum mediacji. Sąd polubowny przy KNF prowadzi pozasądowe postępowania w formie mediacji lub arbitrażu na zasadach określonych w kodeksie postępowania cywilnego, ale może również prowadzić postępowanie na zasadach określonych w ustawie o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich i regulaminie sądu.

Art. 53 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

• Rzecznik Finansowy, zajmujący się sporami pomiędzy klientami a podmiotami rynku finansowego. Postępowanie rozpoczyna się na wniosek klienta, a udział w nim strony przeciwnej jest obowiązkowy. Klient ponosi koszt w wysokości 50 zł z tytułu udziału w postepowaniu.

Art. 59 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

c) podmiot o charakterze horyzontalnym - Inspekcja Handlowa. Zajmuje się sprawami, dla których nie został utworzony właściwy podmiot sektorowy. Postępowanie rozpoczyna się na wniosek konsumenta lub przedsiębiorcy. Należy go złożyć do wojewódzkiego inspektora Inspekcji Handlowej, właściwego ze względu na miejsce działalności przedsiębiorcy. Inspekcja Handlowa, obok postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich prowadzonego przez wojewódzkich inspektorów, działa za pomocą stałych sądów polubownych.

Art. 50 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Zarówno podmioty publiczne, jak i niepubliczne, aby uzyskać status podmiotu uprawnionego do pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, muszą zostać wpisane do rejestru prowadzonego przez Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (UOKiK). Podmiot wpisany do rejestru jest notyfikowany Komisji Europejskiej jako podmiot uprawniony do prowadzenia postępowań w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich. Co ważne, udział podmiotów publicznych w systemie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich jest obowiązkowy.

Tak. Zarówno przedsiębiorca, jak i konsument wyłącznie z własnej woli biorą udział w tego rodzaju procedurze. Jeżeli jedna ze stron nie wyrazi na to zgody, nie będzie możliwe skorzystanie z tej formy wyjścia z konfliktu. Wyjątkiem jest postępowanie przed Rzecznikiem Finansowym ― tu przedsiębiorca jest zobowiązany do udziału w postępowaniu w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich.

Decyzja przedsiębiorcy o korzystaniu z metod pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich może mieć duże znaczenie dla jego działalności handlowej. Stwarza to szansę na rozwiązywanie problemów bez pogłębiania konfliktów z klientami oraz tworzenie stałych relacji z nimi. Podstawową korzyścią biznesową płynącą z tej decyzji jest możliwość budowania dobrego imienia firmy.

Korzyści dla przedsiębiorcy to także:

• niskie koszty, szybkość, prostota postępowania i mniejszy stres (w porównaniu z sądem powszechnym);
• dobrowolność udziału;
• udział bezstronnych i neutralnych ekspertów;
• gwarancja poufności oraz brak złego rozgłosu;
• satysfakcja z polubownego rozwiązania.

Tabela. Porównanie postępowania polubownego i postępowania przed sądem powszechnym

Elementem koniecznym do wszczęcia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich jest zaistnienie sporu pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą.

W pierwszej kolejności warto rozwiązać sprawę poprzez złożenie reklamacji. Jeżeli nie zostanie rozpatrzona po myśli konsumenta lub nie zostanie uwzględniona w ogóle, wówczas wskazane jest skorzystanie z postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich.

Warto mieć również na uwadze, że podmiot uprawniony do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich może odmówić wszczęcia postępowania, jeżeli konsument nie podjął wcześniejszej próby kontaktu z drugą stroną (np. poprzez złożenie reklamacji).

Art. 34 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Obok fachowości, to bezstronność i niezależność mediatorów, koncyliatorów czy arbitrów mają podstawowe znaczenie dla budowania zaufania przedsiębiorców i konsumentów do pozasądowego rozwiązywania sporów. Wymienione zasady dają gwarancję sprawiedliwego wyniku postępowania.

Dlatego osoby prowadzące te postępowania:

• pełnią swą funkcję przez z góry wyznaczony czas (kadencję) i nie mogą być jej pozbawione bez wyraźnej przyczyny;
• nie mogą przyjmować jakichkolwiek instrukcji, wskazówek czy zaleceń od którejkolwiek ze stron;
• nie mogą być wynagradzane w powiązaniu z wynikiem postępowania.

Ponadto osoby prowadzące pozasądowe postępowania mają obowiązek niezwłocznego ujawnienia wszelkich okoliczności, które mogą wpłynąć na ich niezależność lub bezstronność, bądź też powodować konflikt z jedną ze stron sporu. W tej sytuacji postępowanie powinno być przekazane innej osobie lub innemu podmiotowi uprawnionemu.

Dodatkowe wymogi, gwarantujące bezstronność i niezależność wyników pozasądowych postępowań, dotyczą organów kolegialnych.

Art. 14, 15, 16 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Każdy spór konsumencki, czyli taki, który wynika z umowy zawartej pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą, jest objęty systemem pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich. Został on bowiem zaprojektowany tak, aby w każdym sektorze rynku funkcjonował podmiot rozpatrujący spory typowe dla danej branży. Jeśli jednak jakiś obszar rynku nie utworzył właściwego merytorycznie podmiotu, wtedy należy zwrócić się do Inspekcji Handlowej.

Nie wszystkie sprawy można rozwiązać w ramach systemu pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich. Wyłączone z niego są:

• postępowania, w których sprawy są rozstrzygane przez pracowników przedsiębiorcy, z którym toczony jest spór;
• postępowania reklamacyjne, rozpatrywanie skarg konsumenckich przez przedsiębiorcę oraz bezpośrednie negocjacje między konsumentem a przedsiębiorcą;
• działania sądu podejmowane w celu rozstrzygnięcia sporu w toku postępowania sądowego;
• spory pomiędzy przedsiębiorcami (z wyjątkiem ustaw, które wyraźnie przewidują taką możliwość);
• spory dotyczące usług niemających charakteru gospodarczego, świadczone w interesie ogólnym (np. usługi z zakresu transportu publicznego, gospodarki odpadami, dostarczania wody);
• spory wynikające z umów o usługi zdrowotne świadczone przez pracowników służby zdrowia na rzecz pacjentów w celu oceny, utrzymania lub poprawy ich stanu zdrowia, łącznie z przepisywaniem, wydawaniem i udostępnianiem produktów leczniczych oraz wyrobów medycznych, bez względu na to, czy są one oferowane za pośrednictwem placówek opieki zdrowotnej (por. art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta);
• spory wynikające z umów o usługi edukacyjne lub kształcenia ustawicznego świadczone przez publiczne szkoły lub placówki oraz publiczne szkoły wyższe.

Każdy podmiot może w regulaminie ustalić progi finansowe dla wartości przedmiotu sporu. Nie mogą one jednak znacząco utrudniać konsumentowi dostępu do pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich.

Na ogół będzie to Wojewódzki Inspektor Inspekcji Handlowej właściwy dla województwa, w którym dokonałeś zakupu. W przypadku zakupów internetowych będzie to najczęściej miasto wskazane w adresie przedsiębiorcy (znajdziesz je na stronie internetowej lub na paragonie, jaki powinieneś dostać razem z zamówieniem).

Przykład 1: Jan kupił buty w sklepie w Gdyni. W związku z tym wniosek złożył do Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w Gdańsku.

Przykład 2: Karolina kupiła bluzkę w salonie pewnej znanej sieci sklepów odzieżowych w Krakowie. Główna siedziba tejże sieci znajduje się w Warszawie. Pomimo tego wniosek o pozasądowe rozwiązanie sporu złożyła do Wojewódzkiego Inspektoratu Inspekcji Handlowej w Krakowie, ponieważ właśnie tam Karolina kupiła bluzkę.

UWAGA: Jeśli kupiłeś towar w jednym z wielu salonów jednego sprzedawcy i składałeś reklamację w sklepie, w którym było Ci najdogodniej ją złożyć - masz możliwość, aby złożyć wniosek w tym województwie, w którym prowadzona była reklamacja.

Przykład: Szymon jest ze Szczecina. Na długi weekend pojechał z dziewczyną do Krakowa, gdzie w sklepie znanej sieci kupił torbę sportową. Po powrocie do Szczecina zareklamował wadliwy produkt w oddziale sklepu, który znajduje się najbliżej jego domu. Sklep odrzucił reklamację, w związku z czym Szymon złożył wniosek o rozwiązanie sporu w WIIH w Szczecinie.

Dodatkowe informacje: Jeśli przedsiębiorca wyraził zgodę lub zobowiązał się do pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich powinien przy odrzuceniu reklamacji poinformować konsumenta o właściwym dla niego podmiocie uprawnionym do rozwiązania sporu w sposób polubowny. W takim przypadku najlepiej złożyć wniosek o przeprowadzenie postępowania polubownego do tego podmiotu, który został wskazany wprost przez przedsiębiorcę (najczęściej będzie to odpowiedni wojewódzki inspektorat Inspekcji Handlowej).

Tu znajdziesz adresy Wojewódzkich Inspektoratów Inspekcji Handlowej

Jest to podmiot (instytucja) utworzony na stałe, który oferuje niezależne, bezstronne i przejrzyste prowadzenie postępowań w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą. Zajmuje się sporami krajowymi i transgranicznymi, w tym sporami rozwiązywanymi przez platformę ODR.

Na tego rodzaju instytucji spoczywają liczne obowiązki i wymagania. Wywiązywanie się z nich jest monitorowane przez Prezesa UOKiK. Działalność podmiotów uprawnionych jest możliwa po wpisaniu do specjalnego rejestru oraz opiera się na regulaminie danego podmiotu.

Pojęcie to nie obejmuje wewnętrznych działów reklamacji firmy, czyli podmiotów o charakterze wewnętrznym, w których osoby odpowiedzialne za rozstrzyganie sporów zatrudnione są wyłącznie przez przedsiębiorcę.

Art. 7, art. 8-15, art. 17-19, Rozdział 3 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Każdy konsument może złożyć taki wniosek. Podmioty mają prawo jednak, na mocy wewnętrznych regulaminów, umożliwić to również przedsiębiorcom.

Tak, z systemu pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich wyłączone są:

• spory dotyczące usług niemających charakteru gospodarczego, świadczone w interesie ogólnym (np. usługi z zakresu transportu publicznego, gospodarki odpadami, dostarczania wody);
• spory wynikające z umów o usługi zdrowotne świadczone przez pracowników służby zdrowia na rzecz pacjentów w celu oceny, utrzymania lub poprawy ich stanu zdrowia, łącznie z przepisywaniem, wydawaniem i udostępnianiem produktów leczniczych oraz wyrobów medycznych, bez względu na to, czy są one oferowane za pośrednictwem placówek opieki zdrowotnej (por. art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 30 maja 2014 r. o prawach konsumenta);
• spory wynikające z umów o usługi edukacyjne lub kształcenia ustawicznego, świadczone przez publiczne szkoły lub placówki oraz publiczne szkoły wyższe.

Podmiot uprawniony zawsze odmawia rozpatrzenia sporu, jeżeli wykracza on poza kategorie sporów objęte jego właściwością.

Dodatkowo podmiot uprawiony może odmówić rozpatrzenia sporu, gdy:

1. konsument nie podjął wcześniejszej próby bezpośredniego rozwiązania sporu z przedsiębiorcą;
2. spór jest błahy lub skarga służy spowodowaniu uciążliwości dla drugiej strony;
3. sprawa o to samo roszczenie między tymi samymi stronami jest w toku albo została już rozpatrzona przez podmiot uprawniony, inny właściwy podmiot albo sąd;
4. wartość przedmiotu sporu jest wyższa albo niższa od ustalonych w regulaminie progów finansowych;
5. konsument nie dotrzymał ustalonego w regulaminie terminu złożenia wniosku o wszczęcie postępowania;
6. rozpatrzenie sporu spowodowałoby poważne zakłócenie skutecznego działania podmiotu uprawnionego.

Ta informacja znajduje się na stronie, na której udostępniony jest rejestr instytucji uprawnionych do prowadzenia postępowań w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich.

W wykazie znajdują się dane podmiotów oraz informacje dotyczące m.in. kategorii sporów konsumenckich którymi się zajmują, w tym jakie podmioty i sektory obejmują swą właściwością.

Art. 46 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Co do zasady nie, poza trzema wyjątkami w przypadku podmiotów publicznych:

• ustawa o transporcie kolejowym (art. 51),
• prawo pocztowe (art. 56) i
• ustawa o rozpatrywaniu reklamacji podmiotów rynku finansowego (art. 59).

Te akty prawne upoważniają publiczny podmiot uprawniony do prowadzenia takich postępowań. Są to odpowiednio:

• Rzecznik Praw Pasażera Kolei,
• Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej,
• Rzecznik Finansowy.

W przypadku podmiotów niepublicznych kwestie te są określone w regulaminach.

Więcej informacji na ten temat znajduje się na stronie www.mr.gov.pl oraz www.ms.gov.pl.

Art. 51, 56 i 59 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Tak, jeżeli w danym sektorze jest kilka podmiotów uprawnionych, przedsiębiorca może wybrać podmiot właściwy dla siebie. Druga strona musi jednak wyrazić na to zgodę.

Co do zasady ― nie. Jedną z przesłanek odmowy rozpatrzenia sporu przez podmiot uprawniony jest sytuacja, w której sprawa o to samo roszczenie między tymi samymi stronami jest w toku lub została już rozpatrzona przez sąd lub inny właściwy podmiot. Jednak zarówno dyrektywa, jak i ustawa przewidują, że podmiot uprawniony sam decyduje dobrowolnie o zastosowaniu danej przesłanki bądź nie.

Każdy podmiot uprawniony ma obowiązek rozpatrywania sporów transgranicznych. Oznacza to, że jeśli konsument z Niemiec zakupi produkt w Polsce i na tle tej transakcji powstanie spór z polskim przedsiębiorcą, to może on zwrócić się do podmiotu uprawnionego w Polsce.

W przypadku gdy spór dotyczy zakupów przez internet ułatwieniem jest możliwość skorzystania z platformy ODR https://webgate.ec.europa.eu/odr/main/?event=main.home.show&lng=PL

Ewentualne nieprawidłowości należy zgłaszać do Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów - instytucji monitorującej działanie podmiotów uprawnionych.

Przedsiębiorcy, którzy:

• wyrazili wolę korzystania z pozasądowego systemu rozwiązywania sporów w sprawach konsumenckich

albo

• są zobowiązani do tego z mocy prawa (obecnie dotyczy to podmiotów rynku finansowego, które wymienia ustawa o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym)

mają obowiązek poinformować konsumentów o podmiocie uprawnionym, który jest dla nich właściwy. Taka informacja powinna być zrozumiała i łatwo dostępna na stronie internetowej oraz we wzorcach umownych, o ile przedsiębiorca takie stosuje. Informacja powinna zawierać co najmniej adres strony internetowej podmiotu uprawnionego.

Ponadto, jeżeli przedsiębiorca nie rozwiąże sporu z konsumentem na drodze reklamacji, wówczas ma on obowiązek przekazać konsumentowi na papierze lub innym trwałym nośniku (na przykład pamięci USB lub płycie CD/DVD) informację:

• o właściwym dla niego podmiocie uprawnionym,
• czy zamierza wziąć udział w postępowaniu w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich czy też odmawia udziału. Jeżeli nie złoży żadnego oświadczenia, uznaje się, że wyraża zgodę na udział w postępowaniu.

Przedsiębiorcy prowadzący sprzedaż przez internet mają obowiązek podania na stronach internetowych łącze elektroniczne do platformy ODR https://webgate.ec.europa.eu/odr/main/index.cfm?event=main.home.show&lng=PL

To łącze musi być łatwo dostępne dla konsumentów.

Obowiązki przedsiębiorców nie zależą od rodzaju prowadzonej działalności. Jeśli jednak przedsiębiorca prowadzi działalność przez internet, wówczas powinien podać adres strony internetowej platformy ODR dostępnej pod adresem https://webgate.ec.europa.eu/odr/main/index.cfm?event=main.home.show&lng=PL.

Tak, przedsiębiorca musi podać taką informację, w sytuacji gdy negatywnie rozpatrzy reklamację konsumenta. Brak jakiejkolwiek deklaracji ze strony przedsiębiorcy jest traktowany jako zgoda na udział w takim postępowaniu.

Przedsiębiorca ponosi koszt:

• ewentualnej opłaty wstępnej za udział w postępowaniu, o ile podmiot uprawniony taką pobiera,

oraz

• ewentualny koszt np. powołania biegłych.

Nie. Przedsiębiorca i konsument mają prawo mieć pełnomocnika, ale nie musi to być adwokat czy radca prawny.

Art. 39 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Termin na złożenie takiego wniosku jest określony w regulaminie podmiotu zajmującego się pozasądowym rozwiązywaniem sporów. Nie może być on jednak krótszy niż rok od dnia, w którym wnioskodawca podjął próbę kontaktu z drugą stroną, aby bezpośrednio dojść do porozumienia.

Art. 34 ust. 4 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Postępowanie powinno zakończyć się w ciągu 90 dni kalendarzowych od dnia otrzymania przez podmiot uprawniony kompletnego wniosku.

W wyjątkowych przypadkach, jeżeli spór jest szczególnie skomplikowany, czas ten może być wydłużony. Strony powinny zostać poinformowane o takim przedłużeniu oraz przewidywanym terminie zakończenia sprawy.

Art. 40 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

W przypadku koncyliacji podmiot uprawniony ma obowiązek zapewnić stronom odpowiedni czas na podjęcie decyzji dotyczącej wyrażenia zgody na zaproponowane rozwiązanie lub zastosowanie się do niego. Długość tego okresu jest określona w regulaminie.

Art. 38 ust. 2 pkt 4 i ust. 4 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Postępowanie w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich ma być maksymalnie dostępne dla zainteresowanych stron. Dlatego co do zasady jest prowadzone w formie elektronicznej, natomiast podmiot uprawniony musi również udostępnić możliwość złożenia wniosku pisemnie.

W wyjątkowych przypadkach fizyczna obecność może być potrzebna i warto sprawdzić, czy regulamin przewiduje taki wymóg.

Art. 37 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Tak, jak najbardziej. W wyjątkowych jedynie przypadkach potrzebna jest fizyczna obecność stron, co powinno być przewidziane w regulaminie danej instytucji.

Art. 37 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Dokumenty niezbędne do przeprowadzenia postępowania podmiot uprawniony określa w swoich regulacjach wewnętrznych. Wniosek o wszczęcie postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich powinien zawierać co najmniej:

• oznaczenie stron,
• dokładnie określone żądanie,
• wskazanie rodzaju postępowania (np. zbliżenie stanowisk stron czy też zaproponowanie rozwiązania)
• oraz podpis wnioskującego.

Postępowanie mediacyjne jest regulowane przez przepisy kodeksu postępowania cywilnego w art. 183¹-183¹⁵. Ustawa o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich nie reguluje odrębnie zasad mediacji określonych w kodeksie postępowania cywilnego.

Przez mediację w rozumieniu kodeksu postępowania cywilnego należy rozumieć dobrowolne, poufne i niesformalizowane pozasądowe postępowanie w sprawach cywilnych, w których możliwe jest zawarcie ugody. Jest ono prowadzone między stronami (uczestnikami) określonego sporu przez osobę trzecią (bezstronnego mediatora) w celu doprowadzenia do ugodowego załatwienia tego sporu.

Najważniejszą cechą postępowania mediacyjnego jest jego dobrowolność. Oznacza to, że nikt ― także pomimo zawarcia umowy o mediację ― nie może być zmuszony do uczestniczenia w mediacji, jej kontynuowania i zawarcia ugody.

Podstawą do wszczęcia mediacji jest umowa stron, orzeczenie sądu przekazujące sprawę do mediacji, lub wniosek jednej ze stron.

Tok mediacji prowadzonej na podstawie zgodnego porozumienia stron jest autonomiczny w stosunku do postępowania cywilnego, stąd też mediacja może być prowadzona zarówno przed wszczęciem postępowania cywilnego, w jego trakcie, a także po zakończeniu (np. co do sposobu ugodowego dobrowolnego zaspokojenia wierzyciela przez dłużnika w celu uniknięcia wszczęcia postępowania egzekucyjnego).

Mediacja prowadzona jest przez mediatora wybranego przez strony albo wyznaczonego przez sąd.

Strony mogą zrezygnować z udziału w mediacji na każdym etapie postępowania mediacyjnego.

Mediacja jest poufna ― mediator nie może udostępniać informacji z mediacji osobom trzecim. Protokół z mediacji nie zawiera żadnych ocen ani stanowisk stron.

Mediacja może zakończyć się zawarciem wspólnie wypracowanej ugody, którą podpisują strony. Jeżeli strony zawarły ugodę przed mediatorem, ugodę zamieszcza się w protokole albo załącza się do niego.

W razie mediacji ze skierowania sądu oraz w przypadku mediacji pozasądowej i wystąpienia przez stronę do sądu z wnioskiem o zatwierdzenie ugody zawartej przed mediatorem, mediator składa protokół w sądzie.

Zatwierdzona przez sąd ugoda ma moc prawną ugody zawartej przed sądem i kończy postępowanie. Sąd jednak nie zatwierdzi ugody, w całości lub części, jeżeli ugoda jest sprzeczna z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa, a także gdy jest niezrozumiała lub zawiera sprzeczności.

Postępowanie przed sądem polubownym (tzw. arbitraż) regulowane jest przez przepisy kodeksu postępowania cywilnego art. 1183-1204. Ustawa o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich nie reguluje odrębnie zasad postępowania arbitrażowego. Procedurę tę opisuje schemat „ośmiu kroków”.

• Krok pierwszy: wyczerpanie drogi reklamacyjnej

Aby sprawę mógł rozpatrzyć sąd polubowny, wcześniej powinien zostać wyczerpany tryb reklamacyjny. Oznacza to, że osoba wnioskująca o przeprowadzenie postępowania złożyła już reklamację u sprzedawcy (bądź gwaranta), który ją odrzucił, rozpatrzył w sposób niesatysfakcjonujący dla konsumenta lub wbrew obowiązkowi prawnemu odmówił jej przyjęcia.

• Krok drugi: wypełnienie wniosku ― zapisu na sąd polubowny

Jeżeli droga reklamacyjna została wyczerpana, należy złożyć wniosek w siedzibie sądu. Gotowe formularze są dostępne m.in. w wojewódzkich inspektoratach Inspekcji Handlowej.

• Krok trzeci: wstępne badanie wniosku

Jeżeli wniosek dotyczy sporu, który nie może być rozpatrywany z uwagi na brak właściwości, jest on zwracany nadawcy. Jeżeli zaś wnioskodawca zapomni o podaniu istotnych informacji (np. nie oznaczy strony sporu lub nie podpisze wniosku), wówczas przewodniczący wzywa go do poprawienia tego rodzaju błędów formalnych.

• Krok czwarty: zapoznanie drugiej strony z wnioskiem

Jeżeli wniosek jest prawidłowy, przewodniczący sądu doręcza odpis wniosku stronie przeciwnej i wzywa do złożenia na piśmie odpowiedzi, czy zgadza się na rozstrzygnięcie sporu przez sąd konsumencki. Jeżeli strona się nie zgodzi, przewodniczący zwraca wniosek wnioskodawcy.

Na tym etapie przedsiębiorca może zaproponować ugodę. Jeżeli konsument się zgodzi, sprawa się kończy. W przypadku braku propozycji ugody lub odmowy jej zawarcia przez konsumenta, przewodniczący sądu wyznacza termin rozprawy. Strony powinny wówczas wyznaczyć po jednym arbitrze z listy stałych arbitrów sądu do składu orzekającego. Jeżeli tego nie zrobią, wyboru arbitrów dokonuje z urzędu przewodniczący sądu polubownego.

• Krok piąty: rozprawa

W rozprawie uczestniczą strony (czyli konsument i przedsiębiorca) oraz trzyosobowy panel arbitrów. Jeden z nich pochodzi z listy przedstawicieli organizacji konsumenckiej, drugi ― organizacji przedsiębiorców, a trzecim jest najczęściej przewodniczący sądu. Rozprawa przed sądem konsumenckim jest jawna. Strony mogą zgłaszać swoje żądania i wnioski oraz przedstawiać twierdzenia i dowody na ich poparcie.

• Krok szósty: wyrok

Po przeprowadzeniu postępowania i niejawnej naradzie arbitrów zapada wyrok.

• Krok siódmy: „odwołanie” od wyroku sądu polubownego - skarga o uchylenie wyroku

Od wyroku sądu polubownego nie przysługuje odwołanie, ale strona niezadowolona z rozstrzygnięcia może zażądać uchylenia wyroku, składając skargę do sądu powszechnego.

• Krok ósmy: egzekwowanie wyroku

Wyrok sądu konsumenckiego i ugoda przed nim zawarta mają moc prawną równą wyrokowi sądu powszechnego lub zawartej przed nim ugodzie.

Nie. Ustawa o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich nie posługuje się sformułowaniem „podpis własnoręczny”, używa jedynie pojęcia „podpis”, które może być w tym kontekście interpretowane, jako imię i nazwisko pod wiadomością e-mail.

To zależy, czy mamy do czynienia ze zbliżeniem stanowisk, przedstawieniem propozycji rozwiązania czy rozstrzygnięciem sporu i narzuceniem rozwiązania.

W przypadku zbliżenia stanowisk i przedstawienia propozycji rozwiązania sporu zarówno przedsiębiorca, jak i konsument w dowolnym momencie mogą zrezygnować z postępowania i nie może być w związku z tym wykorzystana żadna forma presji czy nacisku wobec nich.

Arbitraż natomiast wymaga umowy stron, czyli zapisu na sąd polubowny. Zapis na sąd polubowny obejmujący spory wynikające z umów z konsumentem może być sporządzony tylko po powstaniu sporu, nie ex ante ― wówczas byłby on bezskuteczny. Zgodnie z zasadą dotrzymywania umów, nie ma możliwości wycofania się z ważnie zawartej umowy, tylko dlatego że dana strona zmieniła zdanie. Oczywiście zapis taki może być bezskuteczny, ale nie z tego powodu, że strona rozmyśliła się z korzystania z usług sądu polubownego. Bez zaistnienia szczególnych okoliczności, z którymi przepisy wiążą bezskuteczność, jak przykładowo wada oświadczenia woli strony, nie można mówić o skutecznym wycofaniu zgody na arbitraż.

Rozwiązanie sporu konsumenckiego przez rozstrzygnięcie i narzucenie stronom jego rozwiązania (arbitraż) jest możliwe, tylko w przypadku gdy:

• strony zostały poinformowane o wiążącym charakterze rozstrzygnięcia będącego wynikiem postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich i konsekwencjach niezastosowania się do takiego rozstrzygnięcia

oraz

• wyraziły zgodę na poddanie się takiemu rozstrzygnięciu.

Art. 42 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Art. 1161 § 1 kodeksu postępowania cywilnego

Nie. Jednak strony składając pozew do sądu mają obowiązek poinformowania, czy podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu przed skierowaniem sprawy do sądu. W przypadku nie podjęcia takiej próby, składający pozew ma obowiązek wyjaśnić przyczyny nie podjęcia mediacji lub innego postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich.

Art. 187 § 1 pkt 3 kodeksu postępowania cywilnego

Tak. Wynik postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich nie blokuje dostępu stronom do rozpatrzenia sprawy przed sądem powszechnym.

Nie ma prawnych sankcji wobec takiego postępowania. Jednak strony składając pozew do sądu mają obowiązek poinformowania czy podjęły próbę zbliżenia stanowisk lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu przed skierowaniem sprawy do sądu. W przypadku nie podjęcia takiej próby składający pozew ma obowiązek wyjaśnić przyczyny nie podjęcia próby zbliżenia stanowisk lub innego postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich.

Art. 187 § 1 pkt 3 kodeksu postępowania cywilnego

Wyrok lub orzeczenie sądu polubownego działającego na podstawie przepisów kodeksu postępowania cywilnego są wiążące.

Platforma ODR to interaktywna strona internetowa stanowiąca jeden punkt dostępu dla konsumentów i przedsiębiorców pragnących pozasądowo rozwiązać spór (ODR ― Online Dispute Resolution).

Za jej pośrednictwem można złożyć skargę dotyczącą towarów lub usług zakupionych przez internet, zarówno w kraju, jak i za granicą. Odbywa się to poprzez wypełnienie elektronicznego formularza i znalezienie właściwego podmiotu, który zajmie się rozwiązaniem sporu.

Wszystkie podane na platformie instytucje zostały poddane weryfikacji, gwarantującej spełnianie przez nich odpowiednich przepisów i ich zarejestrowanie przez organy krajowe (w Polsce jest to UOKiK).

Strona dostępna jest we wszystkich językach Unii, umożliwia też dołączanie odpowiednich dokumentów i ich tłumaczenie.

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady 524/2013 w sprawie ODR w sporach konsumenckich

Przedsiębiorcy mający siedzibę w Unii Europejskiej i zawierający z konsumentami umowy przez internet oraz pośrednicy internetowi mają obowiązek zamieścić na swoich stronach internetowych link do platformy ODR dostępnej pod adresem https://webgate.ec.europa.eu/odr/main/index.cfm?event=main.home.show&lng=PL oraz podać swój adres poczty elektronicznej, jako pierwszy punkt kontaktu.

Przedsiębiorcy mający siedzibę w Unii Europejskiej i zawierający z konsumentami umowy przez internet, którzy zobowiązali się lub są zobowiązani do korzystania z podmiotów uprawnionych, mają obowiązek poinformować konsumentów o istnieniu platformy ODR, podać adres internetowy tej platformy, a jeżeli oferta jest składana za pomocą wiadomości elektronicznej, to zamieścić do niej link w wiadomości elektronicznej.

Tak, przedsiębiorca musi informować o platformie ODR, nawet jeżeli nie poddaje się polubownemu rozwiązywaniu sporów.

Platforma ODR udostępnia podmiotom uprawnionym elektroniczne narzędzie rozpatrywania sporów nieodpłatnie. Zasadą dostępu do postępowań w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów dla konsumentów jest ich nieodpłatność lub opłata, która nie utrudnia dostępu. Zastosowanie opłaty wstępnej zależy od woli podmiotu uprawionego. Jeżeli w toku postępowania niezbędne będzie skorzystanie np. z opinii rzeczoznawcy, to takie koszty ponosi wnioskodawca, chyba że podmiot uprawniony ustali inaczej.

Postępowanie w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich powinno być zakończone w terminie nie dłuższym niż 90 dni kalendarzowych od dnia otrzymania przez podmiot uprawniony kompletnego wniosku.

W wyjątkowych przypadkach, jeżeli spór jest szczególnie skomplikowany, czas ten może być wydłużony. Strony powinny zostać poinformowane o takim przedłużeniu oraz przewidywanym terminie zakończenia sprawy.

Art. 10 lit. a Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 524/2013 w sprawie ODR w sporach konsumenckich

Nie. Strona dostępna jest we wszystkich językach Unii, w tym w języku polskim. Ma też funkcję tłumaczenia dołączanych dokumentów.

Tak, taki spór może być przekazany tylko podmiotowi uprawnionemu, wpisanemu do wykazu Komisji Europejskiej.

Art. 2 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady 524/2013 w sprawie ODR w sporach konsumenckich

Nie. Platforma ODR służy do rozpatrywania sporów wynikających z krajowych lub transgranicznych umów zawieranych przez internet.

Organem odpowiedzialnym za utworzenie i sprawne funkcjonowanie platformy ODR jest Komisja Europejska.

Nie. Podmiot ten może być jednak utworzony przez organizację przedsiębiorców.

Warto też pamiętać, że tego rodzaju podmiotem nie jest dział reklamacji firmy, czyli podmiot o charakterze wewnętrznym, w którym osoby odpowiedzialne za rozstrzyganie sporów zatrudnione są wyłącznie przez przedsiębiorcę.

Art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Tak. Wiążą się z tym określone obowiązki i wymagania, aby zapewnić niezależność, bezstronność i przejrzystość działań tego rodzaju instytucji.

Art. 25 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Podmiot uprawniony do prowadzenia postępowań w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich ma obowiązek zajmować się sporami krajowymi i transgranicznymi, w tym sporami rozwiązywanymi przez platformę ODR.

Ma obowiązek prowadzić stronę internetową, która:

• umożliwia łatwy dostęp do informacji dotyczących prowadzenia postępowań w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich;
• pozwala na wniesienie wniosku o wszczęcie postępowania i przekazanie wymaganych dokumentów w formie elektronicznej;
• stronom sporu udostępnia informacje dotyczące danego postępowania (uwaga ― strony mogą także wnioskować o udostępnienie tych informacji na trwałym nośniku);
• zawiera adres strony internetowej Komisji Europejskiej, na której publikowany jest wykaz podmiotów uprawnionych zgłoszonych Komisji przez państwa członkowskie UE.

Podmiot uprawniony ― na zasadach określonych w regulaminie ― umożliwia wnoszenie wniosków o wszczęcie postępowania również w formie papierowej oraz umożliwia wymianę informacji między stronami za pomocą środków komunikacji elektronicznej lub przesyłką pocztową.

Ponadto podmiot uprawniony udostępnia do wiadomości publicznej w sposób jasny i zrozumiały:

1. dane kontaktowe, obejmujące imię i nazwisko albo nazwę, miejsce zamieszkania albo siedzibę oraz adres pocztowy i adres poczty elektronicznej;
2. numer wpisu do rejestru;
3. informacje o kwalifikacjach osób prowadzących postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, sposobach ich doboru oraz długości ich kadencji;
4. informację o członkostwie w sieciach podmiotów prowadzących postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, ułatwiających rozwiązywanie sporów transgranicznych;
5. informacje o rodzajach sporów konsumenckich (np. spory B2B, B2C), których rozwiązywaniem zajmuje się dany podmiot;
6. informacje o kategoriach sporów (np. spory z obszaru rynku finansowego, turystycznego itp.), w tym podmiotach i sektorach, objętych właściwością danego podmiotu,
7. informacje o przesłankach, na podstawie których podmiot może odmówić rozpatrywania danego sporu;
8. informacje o procedurach, które są stosowane przez podmiot w ramach rozwiązywania sporów konsumenckich, w szczególności obowiązujący w tym podmiocie regulamin;
9. informacje o językach, w jakich można składać wnioski i w jakich prowadzone jest postępowanie;
10. informacje o rodzajach norm, które mogą być podstawą rozwiązania sporu;
11. określenie wstępnych warunków, które strony muszą spełnić, aby postępowanie mogło zostać wszczęte, w tym warunku wcześniejszego podjęcia przez stronę próby kontaktu z drugą stroną i bezpośredniego rozwiązania sporu;
12. informację o możliwości wycofania się przez strony z danego postępowania;
13. określenie wszelkich kosztów dla stron związanych z udziałem w postępowaniu oraz informację o ich wysokości lub zasadach ich naliczania;
14. określenie średniego czasu trwania postępowania;
15. wskazanie skutków prawnych danego sposobu zakończenia postępowania, w tym konsekwencji niezastosowania się do wiążącego rozstrzygnięcia sporu;
16. informację o procentowym udziale przypadków, w których strony zastosowały się do wyniku postępowania, w liczbie wszczętych postępowań albo informację, że podmiot nie prowadzi takich analiz.

Poza tym podmiot uprawniony sporządza i udostępnia roczne sprawozdanie, a co dwa lata przekazuje tego typu dokument Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.

Rozdział 2 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Podmiot zajmujący się pozasądowym rozwiązywaniem sporów konsumenckich musi zagwarantować, aby osoby prowadzące postępowania w tych sprawach posiadały

• odpowiednią wiedzę i umiejętności (np. w zakresie mediacji)

oraz

ogólną znajomość prawa. Opis minimalnego poziomu tych kompetencji powinien zostać określony w regulaminie.

Osoby te powinny działać niezależnie i bezstronnie, co również wiąże się ze spełnieniem przez podmiot uprawniony określonych warunków.

Co ważne, zarówno sam podmiot, jak i osoby prowadzące postępowania mają obowiązek zachować w tajemnicy wszelkie informacje uzyskane w trakcie prowadzenia spraw.

Dodatkowe wymagania dotyczą podmiotu utworzonego przez organizację przedsiębiorców. Jeżeli osoby prowadzące postępowania są zatrudnione lub wynagradzane wyłącznie przez tę organizację, powinien być zapewniony oddzielny budżet utworzony w celu wykonywania zadań przez te osoby.

Jeżeli postępowanie prowadzone jest przez organ kolegialny, musi on składać się z równej liczby przedstawicieli organizacji przedsiębiorców oraz przedstawicieli organizacji konsumenckich. W tym przypadku wymóg oddzielnego i celowego budżetu nie obowiązuje.

Art. 14-19 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Podmiot uprawniony, który chce uczestniczyć w jednolitym europejskim systemie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, musi być notyfikowany Komisji Europejskiej.

Jest to wykaz instytucji zajmujących się pozasądowym rozwiązywaniem sporów konsumenckich, monitorowanych przez UOKiK i spełniających określone wymagania.

Rejestr obejmuje następujące dane podmiotów uprawnionych:

1. imię i nazwisko albo nazwę, miejsce zamieszkania albo siedzibę oraz adres strony internetowej;
2. wysokość pobieranych opłat, jeżeli podmiot uprawniony pobiera opłaty;
3. języki, w jakich można składać wnioski o wszczęcie postępowania i w jakich jest ono prowadzone;
4. rodzaje sporów konsumenckich, których rozwiązywaniem zajmuje się dany podmiot;
5. kategorie sporów konsumenckich, w tym podmioty i sektory, objęte właściwością podmiotu;
6. informację o konieczności osobistej obecności stron lub ich przedstawicieli, o ile taka konieczność zachodzi, w tym informacje, czy postępowanie jest lub może być prowadzone jako postępowanie ustne lub pisemne;
7. informacje o wiążącym lub niewiążącym charakterze wyników postępowania prowadzonego przez podmiot;
8. przesłanki, na podstawie których podmiot może odmówić rozpatrywania sporu.

Dane zawarte w rejestrze oraz wszelkie ich zmiany przekazywane są przez UOKiK do Komisji Europejskiej.

Art. 20 i 30 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Należy wypełnić wniosek oraz dołączyć do niego:

• regulamin, który będzie obowiązywał w ramach działalności podmiotu;
• oświadczenie, że podmiot wnioskujący spełnia warunki uprawniające do pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich określone w ustawie.

Wypełniony wniosek powinien zawierać:

1. imię i nazwisko albo nazwę podmiotu, jego miejsce zamieszkania albo siedzibę oraz adres strony internetowej;
2. informacje na temat struktury, źródeł i sposobów finansowania podmiotu oraz o sposobie wynagradzania osób prowadzących postępowanie w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich, długości ich kadencji oraz podmiocie, przez który są zatrudnione;
3. opis procedur stosowanych przez podmiot w ramach rozwiązywania sporów konsumenckich;
4. określenie opłat pobieranych przez podmiot;
5. wskazanie średniego czasu trwania dotychczas prowadzonych postępowań w sprawie rozwiązywania sporów;
6. wskazanie języków, w jakich podmiot przyjmuje wnioski o wszczęcie postępowania w sprawie rozwiązania sporu konsumenckiego i w jakich jest ono prowadzone;
7. określenie rodzajów sporów konsumenckich, których rozwiązywaniem zajmuje się dany podmiot;
8. określenie kategorii sporów konsumenckich, w tym podmiotów i sektorów, objętych właściwością danego podmiotu;
9. informacje o przesłankach, na podstawie których podmiot może odmówić rozpatrywania sporu.

Art. 21 ustawy z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich

Podmiot jest zobowiązany zgłosić UOKiK każdą zmianę danych, które przekazał we wniosku o wpis do rejestru. Ma na to 14 dni. 

Zgłoszenie aktualizacji danych podmiotu uprawnionego można:

• przesłać pocztą na adres: Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, pl. Powstańców Warszawy 1, 00-950 Warszawa,
• złożyć osobiście w kancelarii ogólnej Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,
• przesłać w formie dokumentu elektronicznego,
  • za pośrednictwem elektronicznej platformy usług administracji publicznej ePUAP,
  • za pośrednictwem poczty elektronicznej na adres: kontakt.adr@uokik.gov.pl.